صَفَد (به فتح صاد و فاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای زنجیری است که با آن دستها را به گردن میبندند. مُصَفَّد (به ضم میم و فتح صاد و فاء) به معنای آدم به زنجیر بسته شده است. آن فقط يک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
«به خداقسم اگر روی خار سعدان تا صبح بیدار مانم و در غلّها بهطور زنجیر شده بر روی زمین کشیده شوم بر من خوشتر است از اینکه روز قیامت خدا و رسول را ملاقات کنم در حالیکه به بعضی از بندگان ظالمم.»