صَغَر (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَغَر (به فتح صاد و راء) و
صِغَر (به کسر صاد و فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کوچکی و آن در مقایسه چیزی با چیز دیگر گفته مىشود، خواه به اعتبار
زمان باشد مثل کوچکی
سنّ یا به اعتبار
جثّه یا قدر و
منزلت.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به کار رفته است، مانند:
•
صَغار (به فتح صاد) به معنای
ذلت و خواری؛
•
صِغار (به کسر صاد) جمع
صَغير (به فتح صاد) است؛
•
اِسْتِصْغار (به کسر همزه و تاء و سکون سین و صاد) به معنی کوچک دانستن است.
از این ماده موارد زيادى در نهج البلاغه آمده است.
صَغَر و
صِغَر (مثل شرف و عنب) به معنای کوچکی و آن در مقایسه چیزی با چیز دیگر گفته میشود، خواه به اعتبار زمان باشد مثل کوچکی سنّ یا باعتبار جثّه یا قدر و منزلت.
صَغار به معنای ذلت و خواری است.
طبرسی آن را ذلیل معنی کرده است.
صِغار (مثل رجال) جمع
صَغير است.
اِسْتِصْغار به معنی کوچک دانستن است.
برخی از مواردی که در «نهجالبلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل میباشد:
امام (صلواتاللهعلیه) در وصف
متقین فرموده است:
«عَظُمَ الْخالِقُ فی أنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ ما دونَهُ فی أَعْيُنِهِمْ.» (
خالق و آفريدگار در
روح و جانشان بزرگ جلوه كرده (به همين جهت) غير
خداوند در نظرشان كوچک است.)
آن حضرت درباره اعراض کنندگان از
جهاد فرموده:
«فَمَنْ تَرَكَهُ رَغْبَةً عَنْهُ... دُيِّثَ بِالصَّغارِ وَ القَماءَةِ.» «هر که جهاد را از روی اعراض ترک کند... ذلیل میشود با خواری و حقارت.»
امام (صلواتاللهعلیه) فرموده:
«مَنْ عَظَّمَ صِغارَ الْمَصائِبِ ابْتَلاهُ اللهُ بِكِبارِها.» (کسى كه
مصائب كوچک را بزرگ شمارد، خداوند او را به مصيبتهاى بزرگ مبتلا مىسازد.)
آن حضرت درباره
اهلبیت فرموده:
«أَ لَمْ أَعْمَلْ فيكُمْ بِالثَّقَلِ الاَْكْبَرِ وَ أَتْرُکْ فيكُمُ الثَّقَلَ الاَْصْغَرَ.» «آیا به ثقل اکبر (
قرآن مجید) در میان شما عمل نکردم و آیا ثقل اصغر (اهلبیت) را در میان شما نمیگذارم.»
منظور
حسنین (علیهماالسلام) و نه امام دیگر است.
امیرالمومنین علی (علیهالسلام) در
خطبه ۱۲۹ درباره متقیان میفرمایند:
«لا تَلْتَقی بِذَمِّهِمْ الشَّفَتانِ اسْتِصْغاراً لِقَدْرِهِمْ.» (كه لبها جز به مذمّت آنها
حرکت نمىکند، تا مقام آنها کوچک شمرده شود.)
در توصیف
رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) فرمود:
«وَ صَغَّرَ شَيْئاً فَصَغَّرَهُ.» (کوچکها را كوچک و كم اهميّت.)
از این ماده موارد زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صغر»، ج۲، ص۶۳۷-۶۳۸.