صَخْر (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَخْر (به فتح صاد و سکون خاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سنگ سخت است.
واحد آن
صَخْرَه (به فتح صاد و راء و سکون خاء) است.
جمع آن
صُخور (به ضم صاد و خاء) است.
آن سه بار به صورت جمع در «
نهج البلاغه» آمده است.
صَخْر به معنای سنگ سخت آمده است.
واحد آن
صَخْرَه است.
در اقرب الموارد «بزرگی» آن را قید کرده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱ فرموده:
«وَ وَتَّدَ بِالصُّخورِ مَيَدانَ أَرْضِهِ.» «
خداوند با احجار بزرگ، بالا و پایين رفتن
زمین را ميخكوب كرد.»
آن حضرت می‌فرماید:
«فاسْتَبْدَلوا بِالْقُصورِ الْمُشَيَّدَةِ وَ النَّمارِقِ الْمُمَهَّدَةِ الصُّخورَ وَ الاَْحْجارَ الْمُسَنَّدَةَ.» (قصرهاى بلند و محكم و بساط
عیش و پشتی‌هاى نرم و راحت آن‌ها به سنگ و آجر و لحدهاى گورستان تبديل شد.)
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«فَهُمْ فی ذلِکَ كالاَنْعامِ السّائِمَةِ وَ الصُّخورِ الْقاسيَةِ.» (آن‌ها در اين قسمت همچون چهارپايان صحرايى و سنگ‌هاى سخت و نفوذ ناپذيرند.)
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صخر»، ج۲، ص۶۳۰.
