شَفا (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَفا (به فتح شین) از
واژگان قرآن کریم به معنای کنار و حاشیه است.
شَفا به معنای کنار و حاشیه است.
«شَفَا الْبِئْرِ» یعنی کنار
چاه، تثنیه آن
شفوان، جمع آن
اَشْفاءاست.
به مواردی از
شَفا که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ کُنْتُمْ عَلی شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَاَنْقَذَکُمْ مِنْها) یعنی «در کنار گودالی از آتش بودید از آن نجاتتان داد.»
غرض از کنار آتش هلاکت است.
(اَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی شَفا جُرُفٍ هارٍ) ( يا كسى كه شالوده آن را بر كنار پرتگاه سستى بنا نموده ؟!)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شفا»، ج۴، ص۵۸.
