شَغَف (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَغَف: (قَدْ شَغَفَها حُبّاً) «شَغَف» از مادّه
«شغاف» به معنای گره بالای قلب و یا پوسته نازک روی قلب است، که به منزله غلافی تمام آن را در برگرفته و
«شَغَفَها حُبّاً» یعنی آن چنان به او علاقمند شده، که محبتش به درون قلب او نفوذ کرده و اعماق آن را در بر گرفته است و این اشاره به عشق شدید و آتشین است.
(وَقَالَ نِسْوَةٌ فِی الْمَدِینَةِ امْرَاَةُ الْعَزِیزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَن نَّفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا اِنَّا لَنَرَاهَا فِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ) (این جریان در شهر منعکس شد. گروهی از زنان شهر گفتند: همسر عزیز، غلامش را به سوی خود دعوت می‌کند عشق این جوان، در اعماق قلبش نفوذ کرده؛ ما او را در گمراهی آشکاری می‌بینیم. )
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: یعنی محبت
یوسف تا شغاف قلب
زلیخا، یعنی باطن او راه یافته بود- نقل از حسن- و گفته شده به معنای وسط آن - نقل از ابی علی - و این دو معنا نزدیک به هم هستند
و شغاف قلب به معنای غلافی است که محیط به قلب است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «شَغَف»، ص۳۱۴.
