شَغَف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَغَف (به فتح شین و غین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای غلاف قلب و نهایت علاقه و دوست‌داشتن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره حکام نا‌اهل،
دنیا و
خلقت انسان از این واژه استفاده نموده است.
شَغَف (مانند شرف)
به معنای غلاف قلب و نهایت علاقه و دوست‌داشتن آمده است. «
الشغف: غلاف القلب و اقصی الحبّ».
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره حکام نا‌اهل فرموده است:
«إِنَّ أَبْغَضَ الخَلائِقِ إِلَى اللهِ تعالى رَجُلانِ: رَجُلٌ وَكَلَهُ اللهُ إِلَى نَفْسِهِ، فَهُوَ جَائِرٌ عَنْ قَصْدِ السَّبِيلِ، مَشْغُوفٌ بِكَلاَمِ بِدْعَة»؛
«کسی که
خداوند وی را به حال خود واگذارده و از راه راست منحرف می‌گردد. او به سخنان
بدعت‌آمیز خویش و دعوت به گمراهی‌ها سخت دل بسته است».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده است:
«فَإِنَّهَا قَد رَفَضَتْ مَنْ كَانَ أَشْغَفَ بِهَا مِنْكُمْ»؛
«دنیا ترک کرده است کسانی را که علاقه‌اش به دنیا از شما بیشتر بود».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت انسان فرموده است:
«أَمْ هذَا الَّذِي أَنْشأَهُ فِي ظُلُماتِ الاَْرْحامِ، وَ شُغُفِ الاَْسْتارِ، نُطْفَةً دِفاقاً، وَ عَلَقَةً مِحاقاً، وَ جَنيناً وَ راضِعاً»؛
«بلکه خدا آن‌ست‌که
انسان را در ظلمت‌های رحم‌ها و غلاف‌های پرده‌ها (
مشیمه که طفل در آن است) آفریده است بصورت
نطفه ریخته شده و علقه‌ای که صورت انسانی در آن محو و ناپیداست تا حالت
جنین و طفل شیرخوار»
(«شغف» جمع شغاف به معنی غلاف قلب است.)
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شغف»، ج۲، ص۶۰۴.
