شریعت (فقه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَریعت به معنی آنچه
خداوند متعال براى بندگان خود
وضع و تشریع کرده است، می باشد. به
شریعت،
شَرع،
شریعت الهی،
شریعت مُنزِلِه
و قانون الهی نیز گفته می شود.
«
شریعت» در لغت به معناى درگاه
و سردر ورودى (=
عتبه)
و نیز به معناى
آبشخور و جایگاهى که بدون طناب از آن آب نوشیده مى شود «مورد الماء الّذى یستقى منه بلا رِشاء»
آمده است
و به مجموعه مسائل دینى اعمّ از
عقاید و اخلاق و احکام نیز «
شریعت» گفته مى شود از این جهت که مایه حیات
و طهارت کسانى است که آن را بپیمایند
و سلوکى هماهنگ با آن داشته باشند.
مراد از «
شریعت» در
آیه ۱۸
سوره جاثیه نیز همین معنا مى باشد: (ثُمَّ جَعَلْنَاکَ عَلَى
شَرِیعَة مِّنَ الاَْمْرِ).
البتّه در اصطلاح
فقها و کتب فقهی و تعبیراتى نظیر «
شرایع الاحکام» خصوص
احکام فرعی عملی از آن اراده مى شود که در این صورت کاملا مرادف با معناى اصطلاحى «
فقه» است.
شریعت از نظر مفهومی اخص از
دین است؛ زیرا
شریعت عبارت است از راه
و روشی خاص برای امتی یا پیامبری؛ در حالی که دین عبارت است از روش عام الهی نسبت به همه امتها؛ از این رو،
شریعت قابل
نسخ است؛ لیکن دین به این معنا نسخ پذیر نیست
.
شارع به معنای
وضع و تشریع کننده
شریعت، خدای متعال
و به معنای تبیین
و تفسیر کننده آن،
پیامبر اعظم صلّی اللّه علیه
و آله است.
کتاب خدا (قرآن)
و سنّت دو
منبع اصلی شریعت اند که مجتهدان برای به دست آوردن
احکام و تکالیف شرعی به آن دو رجوع می‌کنند.
از دیدگاه فقهای
شیعه احکام
و تکالیفی که خداوند متعال مقرر کرده، تابع مصالح
و مفاسد است؛ بدین معنا که خداوند بدانچه مصلحت بندگان در آن بوده امر کرده
و از آنچه برای آنان مفسده داشته نهی کرده است.
خداوند متعال
شریعت را
سهل و آسان قرار داده است.
قرآن کریم با بیانات مختلف بدین مطلب تصریح کرده است. در آیه‌ای می‌فرماید:{لایُکَلِّفُ اللّه‌ُ نَفْساً إلاّ وُسْعَه}؛
خداوند هیچ کس را تکلیف نمی‌کند مگر به قدر توانایی او»
و در آیه‌ای دیگر آمده است:{وَما جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ}؛
و در دین (در مقام
تکلیف) بر شما مشقت
و رنج ننهاده است».
و در آیه ای دیگر خداوند پس از بیان این حکم که در صورت دسترس نداشتن به آب با
خاک پاک
تیمّم کنید، می‌فرماید: {مایُرِیدُ اللّه‌ُ لِیَجْعَلَ عَلَیْکُم مِن حَرَجٍ}؛
خداوند نمی‌خواهد هیچ گونه سختی برای شما قرار دهد». از این رو، خداوند متعال هم در مقام
جعل و تشریعِ حکم،
حکمی حرجی و مشقت زا
وضع نکرده
و هم در صورتی که بر اثر پیدایی شرایط
و عوارضی، حکمی برای مکلّف حرجی
و دارای مشقت باشد، آن حکم را از وی برداشته
و او را از آن معاف داشته است.
زمام
تشریع احکام
و تکالیف بندگان به دست خداوند است که پیامبران از راه وحی آن را دریافت
و به مردم ابلاغ می‌کنند. بنابر این، هیچ یک از بندگان
حق ندارد از پیش خود
و بر پایه نظر
و اندیشه خویش، حکم
و تکلیفی را
وضع کند
و آن را به خداوند نسبت دهد.
چنانچه در
شریعت فعلی نسبت به نسخ حکمی ثابت در
شریعت پیشین شک شود، آیا
استصحاب عدم نسخ جاری
و حکم به بقای آن در
شریعت فعلی می‌شود یا نه؟
بنابر جریان استصحاب، حکم
شریعت پیشین در
شریعت فعلی ثابت می‌شود؛ لیکن چنین استصحابی به دلیل وجود اشکالات متعدد مورد پذیرش قرار نگرفته است.
چنانچه در
شریعت اسلام، نسبت به بقای حکمی به جهت
شک در نسخ آن، شک شود آیا
استصحاب عدم نسخ جاری
و حکم به بقای آن می‌شود یا نه؟ معروف جریان استصحاب است؛ هر چند برخی در این نیز اشکال کرده‌اند.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۴، رص۶۷۴-۶۷۶.
