سین (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سین حرف پانزدهم از الفباى فارسى و دوازدهم از الفباى عربى است.
با آمدن «سین» بر سر فعل
مضارع آن را به زمان استقبال اختصاص می‌دهد و مدت استقبال با سين تنگتر از مدت آن با
سوف است.
سين حرف پانزدهم از
الفبای فارسی و دوازدهم از
الفبای عربی است و در
حساب جمل ۶۰ است.
سين مفرده حرفى است مخصوص
مضارع و چون مانند جزء آن است در آن عمل نمی‌كند و
مضارع كه ميان حال و استقبال
مشترک است با دخول سين مخصوص استقبال می‌شود. و مدت استقبال با سين تنگتر از مدت آن با سوف است.
نگارنده احتمال قوى می‌دهم كه سين در بسيارى از جاها براى تأكيد باشد نه استقبال زيرا در آياتى نظير
(سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً) (و به زودى او را مجبور مى‌كنم كه از قله زندگى بالا رود.)
(سَأُصْلِيهِ سَقَرَ) (امّا به زودى او را وارد
سَقَر (
دوزخ) مى‌كنم!)
(سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ) (ولى ما به زودى بر
بینی او داغ ننگ مى‌نهيم.)
(سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ) (ما هم به زودى مأموران دوزخ را صدا مى‌زنيم (تا او را به دوزخ افكنند)!)
(سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً) (به زودى خداوند
رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مى‌دهد!)
و آيات بسيارى نظير اين‌ها نمی‌شود گفت: سين فقط براى استقبال و خروج
مضارع از
اشتراک است بلكه می‌شود يقين كرد كه سين براى تأكيد است و معناى «حتما» می‌دهد.
زمخشری در ذيل آيه
(فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ ...) (و خداوند،
شَرّ آنها را از تو دفع مى‌كند. ...)
گويد: معناى سين آن است كه اين لا محاله خواهد بود هر چند مدتى طول بكشد
و در ذيل آيه
(أُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ ...) (به زودى خدا آنان را مورد رحمت خويش قرار مى‌دهد. ...)
گفته: سين
رحمت حتمى را افاده می‌كند. و
وعد و
وعید هر دو را تأكيد می‌كند.
همچنين است آيه
(سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً) (به زودى خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مى‌دهد!)
طبرسی (رحمه‌اللّه) كه
تفسیر جوامع الجامع را بعد از ديدن
کشاف نوشته است در هر دو مورد قول زمخشرى را تأييد كرده است.
بیضاوی ذيل
(سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ) می‌گويد سين وقوع رحمت را تأكيد می‌كند.
المنار ذيل همين آيه می‌گويد: محقّقان علماء عربى گفته‌اند: سين در مثل «
سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ» براى تأكيد اثبات است.
ابن هشام در معنى اين قول را از زمخشرى نقل كرده است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سین»، ج۳، ص۱۹۸.
