سُود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُود: (وَ غَرابیبُ سُودٌ) «سُود» جمع
«اسود» به معنای سیاه است.
(اَلَمْ تَرَ اَنَّ اللَّهَ اَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَاَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مُّخْتَلِفًا اَلْوَانُهَا وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِیضٌ وَحُمْرٌ مُّخْتَلِفٌ اَلْوَانُهَا وَغَرَابِیبُ سُودٌ) (یا ندیدی
خداوند از آسمان آبی فرو فرستاد که به وسیله آن میوه‌هایی به رنگ‌های گوناگون از زمین خارج ساختیم و از کوه‌ها نیز به لطف پروردگار راههایی آفریده شده سفید و سرخ و به رنگ‌های مختلف و گاه به رنگ کاملًا سیاه.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه غرابیب جمع غریب به معنای سیاهی شدید است، و غراب (کلاغ سیاه) را هم به همین جهت غراب می‌گویند و کلمه سود بدل و یا عطف بیان است برای غرابیب و معنای آیه این است که: آیا نمی‌بینی که در بعضی از کوه‌ها راههایی سفید و سرخ و سیاه، و با رنگ‌های مختلف هست؟ و مراد از این راهها، یا راههایی است که در کوه‌ها قرار دارد و دارای الوانی مختلف است، و یا مراد خود کوه‌ها است، که به صورت خطوطی کشیده شده در روی کره زمین قرار دارد، بعضی از این سلسله جبال به رنگ سفیدند، بعضی سرخ، بعضی سیاه، و بعضی دیگر چند رنگ هستند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سُود»، ص۳۰۳.
