سُحْق (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُحْق (به ضم سین و سکون حاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای دوری است.
سَحیق (به فتح سین) به معنای مکان دور است.
سُحْق (به ضمّ سین) دورى و به فتح آن به شدّت كوبيدن و از بين بردن است.
در
اقرب گويد «
سَحَقَهُ سَحْقاً: دَقَّهُ أَشَدَّ الدَّقِّ»
صحاح گويد: «
السُّحْقُ الْبُعْد»
به مواردی از
سُحْق که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعِيرِ) (اين جاست كه به
گناه خود
اعتراف مى‌كنند؛ دور باشند دوزخيان (از رحمت خدا)!)
«
سُحْقاً»
مفعول است به فعل محذوف أَسْحَقَهُمْ اللَّهُ سُحْقاً يعنى: «دورى باد از رحمت خدا به اهل سعير»
يعنى «هر كه بخدا
شرک ورزد گوئى از
آسمان افتاده و مرغ (لشخوار) او را به سرعت می‌گيرد و يا
باد به مكان دورش می‌برد.»
يعنى رشته‌اش از خدا بريده و به خود وا گذاشته است.
سحيق به معنى مسحوق و مكان دور است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سحق»، ج۳، ص۲۴۰.
