سَفْع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفْع (به فتح سین و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای گرفتن است. این واژه فقط یکبار در
آیه ۱۵ سوره علق آمده است.
سَفْع به معنای گرفتن است. در
صحاح گويد «سَفَعَتْ بِنَاصِيَتِهِ» يعنى
پیشانی او را گرفت.
(كَلَّا لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ) «نه چنين است اگر بس نكند حتما حتما از موى پيشانى او می‌گيريم.»
در
مجمع گويد:
ناصیه موى جلوى سر است به علّت متصل شدن به سر ناصيه گفته شده كه ناصى يناصى به معنى چسبيدن است.
«
لَنَسْفَعاً» دو تأكيد دارد يكى لام، ديگرى نون تأكيد خفيفه. در
کشاف گويد: با نون تأكيد ثقيله نيز خوانده شده و
ابن مسعود «
لَأَسْفَعاً» متكلم وحده خوانده است.
طبرسی و
زمخشری گويد: سفع به معنى گرفتن و محكم كشيدن است و در قرآن با الف نوشته شده تا حكم وقف بر الف داشته باشد. و لام آن عهد و عوض از مضاف اليه است.
اين كلمه در قرآن فقط يک بار آمده است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سفع»، ج۳، ص۲۷۵.
