سرزمین الباره
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَلْباره، سرزمینی از ناحیه
حمص در
سوریه است.
ساکنان این ناحیه از
قبیله بهراء یمن بوده‌اند که پس از
فتح این سرزمین به دست
ابوعبیده بن جراح در ۱۶ق، بدانجا کوچیدند.
الباره پیش از
اسلام شهری بزرگ و مرکز
داد و ست د
روغن زیتون بوده است.
در این سرزمین دژی بوده که به آن زاویه الباره می‌گفتند.
آثار باستانی بسیاری شامل مجسمه‌ها و معابد، از دوره حکومت رومیان در این ناحیه برجای مانده که از جمله آن‌ها تالار وسیعی است به طول ۱۵ و عرض ۷ متر که تمامی آن در درون صخره‌ای با سقفی یکپارچه است. سطح این سقف به روغنی مخصوص آغشته شده که تاکنون نیز تغییر رنگ نداده است.
بر روی یکی از دیوارهای این تالار شکل
صلیب ، و بر روی یکی از درهای آن نوشته‌ای به زبان رومی به
چشم می‌خورد.
در تقسیمات جغرافیایی روستای الباره از توابع جنوبی بخش
احسم از شهرستان
اریحا در
استان ادلب در سوریه، و فاصله آن تا مرکز بخش کم است.
جمعیت آن برابر سرشماری ۱۹۹۲م/۱۳۷۱ش، ۰۷۵، ۴نفر بوده است.
خانه‌های بافت قدیم این
روستا از
سنگ و
گل است، اما ساختمانهای جدید از سنگ و
سیمان ساخته می‌شود.
مردم روستا بیش‌تر
کشاورز و دام‌پرورند که بجز کشت
غلات ، به پرورش درختان میوه همچون
انگور ،
انجیر و
هلو نیز می‌پردازند.
الباره در جنگهای صلیبی میان مسلمانان و مسیحیان چندین بار دست به دست شد.
در ۴۹۰ق/۱۰۹۷م دقاق، امیر
دمشق به اتفاق اتابک خود، طغتکین در نزدیکی الباره بر لشکری بزرگ از صلیبیان تاختند و آنان را غافلگیر کردند.
یک سال بعد ریموند به سرزمینهای مسلمانان حمله کرد و به الباره تاخت. مردم شهر
امان خواستند، ولی ریموند همه آنان را کشت و یا
برده کرد و مسیحیان را در آن‌جا سکنی داد.
وی
مساجد را به
کلیسا بدل کرد و یک تن از کشیشان لشکر خود را به مقام اسقفی آن شهر منصوب نمود.
اسقف الباره بسیاری از هماهنگیهای سپاه ریموند را صورت می‌داد، از جمله: نحوه حرکت آن، چگونگی برخورد با مسلمانان و یا رساندن پیامهای او به دیگر فرماندهان و حکمرانان شهرهای تصرف شده.
زمانی که امیر بلک بن ارتق به حکومت
حلب رسید (۵۱۷ق/ ۱۱۲۳م)، الباره را نیز
تصرف کرد و اسقف شهر را به اسارت گرفت.
در همان سال سران سپاه صلیبی که در اسارت امیر بلک در قلعه
خَرْتَبِرْت بودند، با
نیرنگ گریختند و همزمان اسقف الباره نیز توانست بگریزد.
پس از تسلط دوباره مسیحیان بر این شهر،
نورالدین محمود بن زنگی در ۵۴۶ق/۱۱۵۱م
قلعه الباره را همراه با قلعه‌های دیگری، از آنان بازپس گرفت.
الباره همچنین نام سرزمینی کوهستانی از
جزیرةالخضراء در
اندلس است که کوههای مرتفع و باغهای میوه بسیار دارد
نیز نام قلعه‌ای است که ویرانه‌های آن بر روی قله کوهی میان ماردین و آمد قرار گرفته است.
(۱) ابن اثیر، الکامل.
(۲) ابن تغری بردی، النجوم.
(۳) عبیدالله ابن خردادبه، المسالک و الممالک، به کوشش محمد مخزوم، بیروت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
(۴) عمر ابن عدیم، زیدةالحلب من تاریخ حلب، به کوشش سامی دهان، دمشق، ۱۴۵۷ق.
(۵) حمزه ابن قلانسی، ذیل تاریخ دمشق، بیروت، ۱۹۰۸م.
(۶) عمر ابن وردی، تتمةالمختصر فی اخبار البشر، به کوشش احمد رفعت بدراوی، بیروت، ۱۳۸۹ق/۱۹۷۰م.
(۷) استیون رانسیمان، تاریخ جنگهای صلیبی، ترجمة منوچهر کاشف، تهران، ۱۳۶۰ش.
(۸) شمس‌الدین سامی، قاموس الاعلام، استانبول، ۱۳۰۶ق.
(۹) عبدالمؤمن بن عبدالحق، مراصد الاطلاع، به‌کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت، ۱۳۷۳ق/۱۹۵۴م.
(۱۰) کامل غزی، نهرالذهب فی تاریخ حلب، حلب، ۱۳۴۳- ۱۳۴۵ق.
(۱۱) المعجم الجغرافی، به کوشش عماد مصطفی طلاس، دمشق، ۱۴۱۳ق/۱۹۹۲م.
(۱۲) یاقوت، بلدان.
(۱۳) یاقوت، المشترک، ۱۴۰۶ق/ ۱۹۸۶م.
(۱۴) احمد یعقوبی، البلدان، لیدن، ۱۸۹۲م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «الباره»، ج۱۱، ص۴۳۳۸.
