مالى كه در ازاى فروختن مردار يا سگ يا شراب دريافت مى‌شود و نيز مزدى كه زن بدکار در ازاى زنا دادن مى‌گيرد يا رشوه‌اى كه قاضی در قبال حکم خود دريافت مى‌كند و يا ربايى كه ربا خوار مى‌گيرد، در روايات از مصاديق سحت شمرده شده است.؛
در روايتى از امام باقر عليه السّلام به مالى كه به خیانت از امام عليه السّلام گرفته شده است، مانند تصرف در سهم امام از خمس يا در انفال بدون اذن امام عليه السّلام و نيز خوردن مال یتیم و مانند آن از مصاديق سحت شمرده شده است.
بنابر اين، سحت بر هر مال به دست آمده از راه کسبنامشروع يا خيانت و مانند آن اطلاق مى‌شود؛ از اين رو، برخى لغويان سحت را به هر حرامى كه ذكر آن زشت و ننگ آور است، تعريف كرده‌اند.
