زَّکٰاةَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَّکٰاةَ:(الَّذينَ لا يُؤْتونَ الزَّكاةَ) «زَّکٰاةَ» به معنای مالی است که در راه
خدا مصرف می‌شود.
آیه به معرفى مشركان پرداخته، و جمله‌اى را در اين زمينه بازگو مى‌كند كه منحصر به اين آيه است مى‌فرمايد: همان كسانى كه
زکات را ادا نمى‌كنند و نسبت به
آخرت كافرند.
(الَّذينَ لا يُؤْتونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كافِرونَ). در
حقیقت معرف آن‌ها دو چيز است: ترک زكات، و انكار
معاد.
به موردی از کاربرد «زَّکٰاةَ» در قرآن، اشاره می‌شود:
(الَّذينَ لا يُؤْتونَ الزَّكاةَ وَ هُم بِالْآخِرَةِ هُمْ كافِرونَ) «همان كسانى كه زكات نمى‌پردازند، و آخرت را منكرند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند: اين آيه شريفه مشركين را كه براى خدا شركايى اثبات مى‌كردند و قائل به يگانگى او نبودند،
تهدید مى‌كند و آنان را به دو صفت از اخص صفاتشان توصيف مى‌كند.
يكى اين‌كه زكات نمى‌دهند و يكى هم اين‌كه به آخرت
کفر مى‌ورزند. و مراد از دادن زكات مطلق انفاق مال در راه خدا به فقراء و مساكين است، براى اين‌كه زكات به معناى
صدقه واجبى كه از احكام
اسلام است آن
روز يعنى در روزهايى كه اين
سوره نازل مى‌شد
واجب نشده بود، چون سوره مورد بحث از قديمى‌ترين سوره‌هاى مكى است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «زکاة»، ج۲، ص ۲۵۲.
