رِفْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رِفْد (به کسر راء و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
عطیّه و
یاری است.
رِفْد به معنای عطيّه و يارى است.
در
اقرب گويد «
رَفَدَهُ رَفْداً: أَعْطَاهُ وَ أَعَانَهُ» و گويد
رِفْد به معنى عطيّه و صِلَه است.
به موردی از
رِفْد که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ أُتْبِعُوا فِي هذِهِ لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ) (آنان در اين جهان و روز
قیامت، لعنتى به دنبال دارند؛ و چه بد عطايى است لعن و دورى از رحمت خدا)، كه نصيب آنان مى‌شود!)
ظاهرا مراد از
رفد در آيه عطيّه است چنان‌كه
مجمع گفته يعنى قوم
فرعون در اين
دنیا به
لعنت و
غرق گرفتار شدند و در
آخرت بد عطاسى است عطايشان كه به آنها داده شده است. در مجمع گويد: علت اين‌كه
عذاب رفد خوانده شده آن است كه در مقابل
نعمت اهل
بهشت است تقدير آن اين است «
بِئْسَ الرِّفْدُ رِفْدُهُمْ.»
جوهری گويد:
رفد به كسر اول
عطا و
صله و به فتح اول
مصدر است.
از اين ماده فقط دو كلمه فوق در قرآن يافته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رفد»، ج۳، ص۱۰۹.
