رِفْد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رِفْد: (بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ) «رِفد» در اصل به معناى كمک كردن به انجام كارى است، حتى اگر چيزى را تكيه به چيز ديگرى بدهند،
از آن تعبير به
«رِفْد» مى‌كنند، ولى كم كم اين كلمه بر عطا و بخشش اطلاق شده؛ چرا كه كمكى است از ناحيه عطا كننده به شخص عطا شونده.
(وَأُتْبِعُواْ فِي هَذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ) (آنان در اين جهان و
روز قیامت، لعنتى به دنبال دارند؛ و چه بد عطايى است
لعن (و دورى از رحمت خدا)، كه نصيب آنان مى‌شود!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه رفد به معناى عطيه (بخشش) است و اصل در معناى رفد، عون (ياور) بوده و اگر عطيه را نيز رفد و مرفود خوانده‌اند به اين مناسبت بوده كه عطيه، گيرنده را در برآوردن حوائجش يارى مى‌دهد و معناى جمله مورد بحث اين است كه آن عطيه‌اى كه در قيامت به آنان داده مى‌شود عطيه بدى است و آن آتش است كه اينان در آن افروخته مى‌شوند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رِفْد»، ص۲۵۳.
