رَقْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَقْی (به فتح راء و سکون قاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای بالا رفتن است.
از اين لفظ پنج مورد در
نهج البلاغه آمده است.
اِرْتِقاء (به کسر الف و سکون راء و کسر تاء) به معنی درجه درجه بالا رفتن است.
رَقْی به معنای بالا رفتن است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی(علیه‌السلام) در نامه‌ای به
معاویه نوشته:
«وَ الاَْوْلى أَنْ يُقالَ لَكَ: إِنَّكَ رَقيتَ سُلَّماً أَطْلَعَكَ مَطْلَعَ سوء عَلَيْكَ لا لَكَ.» یعنی: «سزاوار اين است كه گفته شود: تو به نردبانى بالا رفته‌اى كه تو را به مطلعى مشرف كرده كه بر زيان تو است نه نفعت.»
در تعريف خويش فرموده:
«يَنْحَدِرُ عَنّي السَّيْلُ، وَ لا يَرْقى إِليَّ الطَّيْرُ.» یعنی: «سيل‌ها و چشمه هاى علم و
فضیلت از دامن كوهسار وجودم جارى است و مرغان دور پرواز انديشه‌ها به افكار بلند من راه نتوانند يافت!.»
كه در
گذشت.
از اين لفظ پنج مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رقی»، ج۱، ص۴۶۳.
