رَعْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَعْد (به فتح راء و سکون عین) از
واژگان قرآن کریم به معنای صدای
ابر است.
رَعْد صداى
ابر كه در اثر تخليه الكتريكى به وجود می‌آيد و توأم با
برق است.
ولى چون
سرعت نور در هر ثانيه سيصد هزار كيلومتر و
سرعت صوت در هر ثانيه ۲۴۰ متر است لذا صداى رعد هميشه پس از برق شنيده می‌شود.
به مواردی از
رَعْد که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فِيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ) (يا هم‌چون بارانى كه از آسمان، در شب تاريک همراه با رعد و برق در بيابان ببارد.)
(وَ يُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ) (و رعد، تسبيح و حمد او مى‌گويد؛ و هم‌چنين فرشتگان از خوف او!)
آيه روشن می‌كند كه رعد در پيدا شدنش از دستور خدا پيروى می‌كند و به امر خدا
خاضع است و خدا را
تسبیح می‌كند. در «
صعق» تأثير رعد و برق در عالم خواهد آمد.
در دعاى سوم
صحیفه سجادیه آمده : «
«وَ الَّذِي بِصَوْتِ زَجْرِهِ يُسْمَعُ زَجَلُ الرُّعُودِ»»
يعنى «صلوات فرست بر آن فرشته‌ای كه از صداى زجرش بانگ رعدها شنيده می‌شود.» اين‌كه از
فرشته نام برده شده مخالف آن‌كه
بشر كشف كرده نيست زيرا فرشتگان خدا در هر جا هستند و به امر خدا كار می‌كنند صداى رعد از تخليه الكتريكى و از ملک است هر دو صحيح است.
اين كلمه فقط دو بار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رعد»، ج۳، ص۱۰۵.
