رمی (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَمی (به فتح راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای انداختن است.
رَمی به معنای انداختن است.
رمی به معنای انداختن است. اعمّ از آن‌که شی‌ء باشد مثل
تیر و
سنگ (وَ ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمی) و یا نسبت دادن چیزی به کسی باشد نحو
(اِنَّ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ...) که مراد از رمی نسبت دادن
زنا به زنی است.
راغب گوید استعمال آن در دوّمی به طریق کنایه است.
درباره آیه اول
در
مجمع گوید: جماعتی از مفسّران مثل
ابن عباس و غیره گفته‌اند: روز
بدر جبرئیل به
حضرت رسول (صلّی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) گفت: مشتی
خاک بردار و به طرف آنها بیانداز.
چون سپاه
اسلام با
کفار رو برو شدند حضرت به
علی (علیه‌السّلام) فرمود مشتی از سنگریزه‌های این
بیابان به من ده پس آن را به طرف دشمنان انداخت و فرمود قبیح باد صورت‌هایشان... و این سبب هزیمت آنها بود
قتاده و
انس گفته‌اند به ما نقل شد که رسول خدا (صلّی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) در روز بدر سه سنگریزه بر داشت یکی به میمنه و یکی را به میسره و یکی را به وسط قوم انداخت و فرمود: قبیح باد رویشان پس کفار شکست خوردند.
آنگاه گوید: برای این است که خدا سنگ‌انداختن را به خود نسبت داد زیرا که احدی غیر او بر این کار قادر نبود.
عیاشی در تفسیر خود سه روایت در این باره از
امام سجاد و
امام صادق (علیهماالسلام) نقل کرده و در هر سه قید شده که علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) آن قبضه را به آن حضرت داد.
می‌شود گفت تکمیل تاثیر آن در صورتی بود که به دست علی (علیه‌السّلام) در دست مبارک آن حضرت قرار می‌گرفت.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رمی»، ج۳، ص۱۲۴.
