• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

رَتَع (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





رَتَع (به فتح راء و تاء) از واژگان قرآن کریم به معنای گردش و تلذّذ است. این کلمه فقط یکبار در آیه ۱۲ سوره یوسف آمده است.



رَتَع: اقرب الموارد آن را تنعم و تلذذ گفته و نيز می‌گويد: خوردن و آشاميدن چهارپا است در فراوانى و وسعت.
صحاح می‌گويد: «رَتَعَتِ‌ الْمَاشِيَةُ: أَكَلَتْ مَا شَاءَتْ. خَرَجْنَا نَرْتَعُ‌ وَ نَلْعَبُ أي ننعم و نلهو» يعنى چهارپا آنچه می‌خواست بخورد، بيرون شديم لذت مى‌برديم و بازى می‌كرديم.
به عقيده راغب اصل آن علف خوردن بهائم و در كثرت اكل انسان به طور استعاره به كار می‌رود.
و خلاصه آنكه: استعمال اين كلمه در انسان به معنى گردش و تنّعم و تلذذ است.


(أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً يَرْتَعْ‌ وَ يَلْعَبْ ...) در مجمع از ابن زيد نقل كرده كه رتع به معنى گردش است خودش نيز رفت و آمد كه عبارت اخراى گردش است معنى كرده على هذا معنى آيه چنين است: «او را فردا با ما بفرست تا گردش و بازی نمايد.»

۲.۱ - کاربرد در نهج ابلاغه

در نهج البلاغه نامه ۲۶ آمده‌: «وَ مَنِ اسْتَهَانَ بِالْأَمَانَةِ وَ رَتَعَ‌ فِي الْخِيَانَةِ ... فَقَدْ أَحَلَّ بِنَفْسِهِ فى الدُّنْيَا الذُّلَّ ...» یعنی «هر که امانت را سبک شمارد و در خیانت بچرد ... درهاى ذلّت و رسوايى را در دنيا به روى خود گشوده....» (شرح‌های نامه: )

۲.۲ - کاربرد در صحیفه سجادیه

در صحیفه سجّادیه دعای ۲۰ آمده‌ : «فَإِذَا كَانَ عُمُرِي‌ مَرْتَعاً لِلشَّيْطَانِ فَاقْبِضْنِي إِلَيْكَ» «و چون بخواهد عمرم چراگاه شیطان شود جانم را بستان»


كلمه فوق فقط يكبار در قرآن آمده است.


۱. یوسف/سوره۱۲، آیه۱۲.    
۲. قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۵۰.    
۳. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۴۱.    
۴. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۴، ص۳۳۲.    
۵. شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۲، ص۳۴۸.    
۶. جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، ج۳، ص۱۲۱۶.    
۷. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۴۱.    
۸. یوسف/سوره۱۲، آیه۱۲.    
۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۳۲۸.    
۱۰. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۱۳۱.    
۱۱. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۹۷.    
۱۲. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۱۷۰.    
۱۳. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۳۲۸.    
۱۴. السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۶۱۴، نامه۲۶.    
۱۵. عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعه الاستقامه، ج۳، ص۳۰-۳۱، نامه۲۶.    
۱۶. صبحی صالح، نهج البلاغه، ج۱، ص۳۸۳، نامه۲۶.    
۱۷. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۵۹۹، نامه۲۶.    
۱۸. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۷۱۷.    
۱۹. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۷۲۲.    
۲۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۹، ص۳۳۶-۳۳۷.    
۲۱. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۵۲.    
۲۲. ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۱۵۸.    
۲۳. صحیفه سجادیه، ترجمه انصاریان، دعای۲۰، ص۱۱۰.    
۲۴. یوسف/سوره۱۲، آیه۱۲.    



قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رتع»، ج۳، ص۵۰.    






جعبه ابزار