راکِب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
راکِب ( به کسر کاف) از
واژگان قرآن کریم و به معنای سواره است.
جمع آن
رَكْب و
رُكْبان می‌باشد.
مشتقات
رُکوب که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
الرَّكْبُ (به فتح راء و سکون کاف) به معنی سواران،
رُكْبان (به ضم راء و سکون کاف) جمع راكب به معنی سواره است.
راکِب به معنای سواره است.
جوهری از
ابن سکّیت نقل كرده: راكب فقط به شتر سوار اطلاق می‌شود و به
اسب سوار و
خر سوار فارس گفته می‌شود.
راغب گويد: راكب در عرف مختص به
شتر سوار است.
به مواردی از
راکِب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ هُمْ بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوى وَ الرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنْكُمْ) «و آن‌ها در كناره دور وادى بودند و سواران پایين‌تر از شما بودند.»
مراد از ركب كاروان
ابوسفیان است و شايد به واسطه شتر سوار بودن ركب گفته شده است.
رَكْب جمع راكب است در
اقرب شتر سواران گفته است.
«اگر ترسيديد،
نماز بخوانيد در حالی كه پياده يا سوارها هستيد.»
رُكْبان جمع راكب است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رکوب»، ج۳، ص۱۱۸.
