امر (انشا)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امر (انشا) به واداشتن کسی به انجام کاری از طریق
دستور اطلاق می‌شود.
«امر» به معنای دستور و فرمان است و در اصطلاح بر
طلب و درخواست انجام کار
دلالت دارد و از اقسام انشا است. امر از نظر
علم اصول فقه ، ظهور در
وجوب داشته، ساختمان نحوی آن، صیغه «افعل» و «لیفعل» است که لزوم انجام کار (وجوب) از آن فهمیده می‌شود؛
۱. (واقیموا الصلاة...) ؛ "و
نماز را بر پا دارید".
۲. (... فلیصلوا معک...) ؛ "باید بیایند و با تو نماز گزارند".
۱.
استحباب : (واذا قریء القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون)؛ "و چون
قرآن خوانده شود گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید امید که بر شما رحمت آید"
؛
۲.
اباحه (جواز): (... واذا حللتم فاصطادوا...) ؛ "و چون از احرام بیرون آمدید(می‌توانید) شکار کنید"
؛
۳.
تهدید : (... اعملوا ما شئتم...) ؛ "هر چه می‌خواهید بکنید".
گاهی
صیغه امر برای
دعا ،
اهانت ،
تعجیز ،
امتنان و غیر این‌ها نیز می‌آید.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «امر (انشا)».
