خَبْل (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَبْل (به فتح خاء و سکون باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای فساد است.
خَبال (به فتح خاء) به معناى فساد است.
اين كلمه دو بار در
قرآن آمده است.
خَبْل به معنای فساد است.
خَبَال به معناى فساد است.
چنان‌كه
راغب گفته است.
به مواردی از
خَبْل که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِكُمْ لا يَأْلُونَكُمْ خَبالًا) «از غير خودتان همراز مگيريد كه در فساد شما كوتاهى نمی‌كنند.»
(لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ ما زادُوكُمْ إِلَّا خَبالًا) «اگر
منافقان با شما به
جنگ بيرون می‌شدند شما را فقط
تباهی می‌افزودند.»
ناگفته نماند همراز بودن
کافر و رفيق بودن منافق در جنگ، سبب اعوجاج فكر است زيرا آن‌ها هميشه با وسوسه‌ها و سخنان باطل، افكار را پريشان می‌كنند. پس خبال هر تباهى نيست بلكه تباهى و فساد فكرى است. لذا راغب در معنى آن گفته: آن فسادى است كه بر حيوان عارض می‌شود و موجب
اضطراب می‌گردد مثل جنون يا مرضى كه در فكر و
عقل مؤثر است.
در
اقرب گفته خبال به معنى فساد است كه در افعال، ابدان و عقول باشد.
خبل را افساد نيز گفته‌اند.
اين كلمه فقط در دو آيه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خبل»،ج۲، ص۲۲۳.
