حَزَن (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَزَن: (اَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ)«حَزَن» (بر وزن عدم) و
«حُزن» (بر وزن مزد) چنان که در بسیاری از کتب لغت و تفسیر آمده، هر دو به یک معناست و در اصل به معنای ناهمواری
زمین است؛ و از آنجا که
غم و اندوه
روح انسان را ناهموار و خشن می‌سازد، این تعبیر در این معنا به کار رفته است.
(وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ) (آنها می‌گویند: «
حمد و
ستایش مخصوص خداوندی است که اندوه را از ما برطرف ساخت؛
پروردگار ما آمرزنده و شکرگزار و قدردان است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: بعضی
از مفسرین گفته‌اند: مراد از حزن - که
خدا را، به خاطر اینکه ایشان را با بردن در
بهشت از آن حزن نجات داده، حمد گفته‌اند- آن شدائد و مصائب و اندوهی است که اهل بهشت در
دنیا داشتند.
بعضی دیگر گفته‌اند: مراد از آن اندوهی است که بعد از رحلت از دنیا و قبل از دخول به بهشت به ایشان احاطه می‌کند، اندوهی که منشاش ترس از
گناهان است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حَزَن»، ص۱۸۳.
