حزن - به ضم حاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُزْن (به ضم حاء و سکون زاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای غصه و‌اندوه است که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره‌ی الگوی
انسان کامل و ویژگی‌های
مؤمن واقعی از این واژه استفاده نموده است.
حُزْن به معنای غصه و اندوه است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص الگوی انسان کامل فرموده است:
«مَنْ نَظَرَ فِی عَیْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَیْبِ غَیْرهِ، وَمَنْ رَضِیَ برِزْقِ اللهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلَی مَا فَاتَهُ»؛
«هرکس به عیب خود بنگرد او را از عیب‌جویی دیگران باز می‌دارد و هرکس به آنچه
خدا روزیش داده راضی شود، بر آنچه از دست داده، اندوهناک نشود.
»
• امام (علیه‌السلام) درباره‌ی ویژگی‌های مؤمن واقعی فرموده‌اند:
«الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ، وَحُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ»؛
«مؤمن شادیش در چهره و اندوهش در درون قلب اوست.
»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حزن»، ص۲۷۰.
