حَذَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَذَر (بر وزن شَرَف) و
حِذر (بر وزن عِلم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای پرهیز و بر حَذَر شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص پرهیز از
دنیای فریبنده و ارزش
نصیحت و نصیحت‌کننده، از این واژه استفاده نموده است.
حَذَر (بر وزن شَرَف) و حَذَر (بر وزن عَلَم) به معنای پرهیز و بر حَذَر شدن، آمده است.
راغب اصفهانی، معتقد است این واژه به معنای «احتراز از شی‌ء مخوف» است.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
درباره
دنیا فرموده:
«مَثَلُ الدُّنْیا کَمَثَلِ الْحَیَّهِ لَیِّنٌ مَسُّها وَ السُّمُّ النّاقِعُ فی جَوْفِها یَهْوی إِلَیْها الْغِرُّ الْجاهِلُ وَ یَحْذَرُها ذو اللُّبِّ الْعاقِلُ.» «مَثَل دنيا مانند
مار است كه زير
دست انسان نرم و ملايم، ولى سمّ كشنده در درون آن مى‌باشد،
نادان بى‌خبر به آن
علاقه پيدا مى‌كند و
هوشمند عاقل از آن بر
حذر مى‌شود.»
امام (علیه‌السلام) در خصوص ارزش نصیحت و نصیحت‌کننده نیز فرموده‌اند:
«مَنْ حَذَّرَکَ کَمَنْ بَشَّرَکَ» «كسى كه تو را بترساند (از چيزى كه خطرناک است)، همچون كسى است كه تو را بشارت مى‌دهد.»
این واژه در موارد بسیاری، در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حذر»، ص۲۵۹.
