مردى از امام امام (صلوات‌الله‌علیه) پرسيد: آيا رفتن ما به طرف شام از روى قضا و قدر الهی بود؟ آن حضرت ضمن جواب مفصلى كه به او داد فرمود: «وَيْحَکَ! لَعَلَّکَ ظَنَنْتُ قَضاءً لازِماً وَ قَدَراً حاتِماً وَ لَوْ كانَ ذلِکَ كَذلِکَ لَبَطَلَ الثَّوابُ و الْعِقابُ وَ سَقَطَ الْوَعْدُ وَ الْوَعيدُ.»
يعنى «قضاء و قدر حتمى و الزامى نبود كه ما را مجبور كند و اگر كارها و از جمله رفتن به شام حتمى و جبرى باشد ديگر ثواب و عقابباطل شده و وعد و وعیدساقط می‌گردد.»
