مکارم شیرازی در تفسیر نمونه می‌فرماید: تعبير به «مُسْتَمِر» اشاره به اين است كه، آنها معجزات مكرّرى از پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ديده بودند، كه «شقّ القمر» ادامه آن بود، آنها همه را بر تداوم سحر حمل مى‌كردند، و آن را «سحرى مستمر» مى‌پنداشتند، هر چند اين تهمت، بهانه‌اى بود براى عدم تسليم در مقابل حق. بعضى از مفسران، «مُسْتَمِر» را به معنى «قوت‌مند» تفسير كرده‌اند (چنان كه مى‌گويند: «حَبْل مِرير»: يعنى طناب محكم) و بعضى آن را به معنى «گذرا و ناپايدار» تفسير نموده، ولى ظاهر همان تفسير اول است.
