حضن (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِضن (به کسر اول حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ما بین بغل و محل بند شلوار از بدن است.
حضرت علی (علیهالسلام) در رابطه با
عثمان بن عفان و
شکمپرستی او و درباره
دنیا از این واژه استفاده نموده است.
حِضن به کسر اول: ما بین بغل و محل بند شلوار از
بدن است. به معنی جانب شیء نیز آید. حضان:
مصدر است به معنی نگاه داشتن در حضن.
در رابطه با عثمان بن عفان و شکمپرستی او فرمودند: «
«الی ان قام ثالث القوم نافجا حضنیه بین نثیله و معتلفه»»
(تا اینکه نفر سوم قوم به
خلافت بر خاست در حالی که بالا آورنده و پر کننده تهی گاه خود بود میان سرگین انداختن و علفگاه خود)
محمد عبده گوید: یعنی جز خوردن و غائط کردن همّی نداشت.
(شرحهای خطبه:
)
درباره تخم مار فرموده: «
«یکون کسرها وزرا و یخرج حضانها شّرا»»
(همچون تخم افعى در لانه پرندگان (مباشيد) كه شكستن آن
گناه است (زيرا گمان مىرود تخم پرنده باشد) امّا
جوجه آن شرّ و زيانبار است) که در «بیض» گذشت.
(شرحهای خطبه:
)
درباره دنیا فرموده: «
«و انصرمت الدنیا باهلها و اخرجتهم من حضنها فکانت کیوم مضی او شهر انقضی»»
(دنیا اهل خویش را قطع کرد و آنها را از آغوش خویش خارج نمود و شد مانند روزی که گذشت و ماهی که به سر آمد)
(شرحهای خطبه:
)
این لفظ چهار مورد در کلام حضرت (علیهالسلام) در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حضن»، ج۱، ص۲۸۳.