حسوم (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُسوم : (ثَمانِيَةَ أَيّامٍ حُسُومًا) از مادّه «
حسم» (بر وزن رسم) به معنى «
از بين بردن آثار چيزى» است و اگر به شمشير «
حسام» (بر وزن غلام) گفته مى‌شود به همين مناسبت است و گاه به داغ نهادن بر زخم براى سوزاندن ريشه آن (و ريشه كن ساختن درد) نيز «
حسم» گفته شده است.
آیه مورد بحث درباره هلاكت قوم سركش
عاد به‌وسيله
تند بادى مسموم و بنيانكن است و واژه «
حسوم» در اين جا به معنى «
از بين بردن و درهم كوبيدن و متلاشى و ريشه كن كردن» به‌كاررفته‌است.
به موردی از کاربرد حُسوم در
قرآن، اشاره می‌شود:
(سَخَّرَها عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيالٍ وَ ثَمانِيَةَ أَيّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فيها صَرْعى كَأَنَّهُمْ أَعْجازُ نَخْلٍ خاوِيَةٍ) «
خداوند اين
تند باد بنيان كن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلّط ساخت، و اگر آن جا بودى مى‌ديدى كه آن قوم مانند تنه‌هاى پوسيده نخل در ميان اين تندباد روى زمين افتاده‌اند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: تسخير
باد صرصر بر قوم عاد به معناى مسلط كردن آن بر آنان است، و كلمه حسوم جمع حاسم است، هم چنان كه كلمه شهود جمع شاهد است، و حاسم از ماده حسم است، كه به معناى داغ كردن مكرر چند بار پشت سر هم است، و اين كلمه صفت است براى كلمه سبع ، و جمله را چنين معنا مى‌دهد:
باد صرصر را در هفت شب و هشت روز پشت سر هم بر آنان مسلط كرد ... .
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله « حسوم »، ص۵۱۳.
