حثّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَثّ (به فتح حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای بر انگیختن و تشویق کردن به کاری که
حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به علم و آگاهی خودش و ارزش
شهادت در راه
خدا از این واژه استفاده نموده است.
حَثّ (به فتح حاء) به معنای باطل بودن جبر آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «حثّه علی الامر: حضّه.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) نسبت علم و آگاهی خودش به یارانش فرمود: «
«و الله ما احثکم علی طاعة الّا و اسبقکم الیها و لا انهاکم عن معصیة الّا و اتناهی قبلکم عنها»؛
به
خدا قسم شما را به طاعتی نمی‌انگیزانم، مگر آنکه قبل از شما آن‌را به جای می‌آورم و از گناهی نهی نمی‌کنم، مگر آنکه پیش از شما از آن دست بر می‌دارم.»
واژه «حثیث» به معنای سریع در برانگیخته شدن آمده است. چنان‌که امام (علیه‌السلام) در خصوص ارزش شهادت می‌فرماید: «
«اِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ، لَا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ وَ لَا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ؛ اِنَّ اَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ»؛
(بدانید! ) مرگ طلب کننده سریعی است، که نه آنها که بر جای خود ایستاده‌اند از چنگال او رهایی می‌یابند، و نه آنها که فرار می‌کنند می‌توانند از دستش بگریزند. به یقین بهترین
مرگ، شهادت (در راه خدا) است.»
این واژه هفت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حث»، ج۱، ص۲۴۹.
