• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ثبور (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)
مقالات مرتبط: ثبور (مفردات‌قرآن)، مَثْبور (لغات‌قرآن)، هلاکت.


ثُبُور (به ضم ثاء و باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای هلاکت که حضرت علی (علیه‌السّلام) در بیانی در خصوص سیمای فاسدان از این واژه استفاده نموده است. این واژه یک‌بار در نهج البلاغه آمده است.


ثُبُور
[۱] قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ص۳۰۳.    
به معنای هلاکت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثبر ثبورا: هلک.»
[۲] ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۹۹.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی در خصوص فاسدان می‌فرماید: «زرعوا الفجور و سقوه الغرور و حصدوا الثبور؛
[۳] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۷، خطبه۲.    
کار قبیح را کاشتند و با غرور آن‌را آب دادند، در نتیجه، هلاکت درو کردند.»

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ص۳۰۳.    
۲. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۹۹.    
۳. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۷، خطبه۲.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثبور»، ص۱۸۲.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان خطبه 2 نهج البلاغه
جعبه ابزار