تَلَکّوء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلَكّوء (به فتح تاء و لام و تشدید کاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای توقف، عذر آوردن و تأخیر کردن است.
از این واژه فقط دو مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
تَلَكّوء (مثل تصرّف) به معنای توقف، عذر آوردن و تأخير كردن است.
مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
آسمان‌ها فرموده:
«دَعاهُنَّ فَأَجَبْنَ طائِعات مُذْعِنات، غَيْرَ مُتَلَكِّئات وَ لا مُبْطِئات.» «خداوند آسمان‌ها را خواند، آنها فرمان خدا را از روى رغبت و اذعان اجابت كردند بى‌آنكه توافق كنند و يا تأخير نمايند.»
در
قرآن مجید آمده:
(ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ) «سپس به آفرينش آسمان پرداخت، در حالى كه به صورت
دود بود؛ به آن و به
زمین دستور داد.»
و درباره خلقت اشياء فرموده:
«فَتَمَّ خَلْقُهُ بِأَمْرِهِ، وَ أَذْعَنَ لِطاعَتِهِ، وَ أَجابَ إِلى دَعْوَتِهِ، لَم يَعْتَرِضْ دونَهُ رَيْثُ الْمُبْطِىءِ، وَ لا أَناةُ الْمُتَلَكِّىءِ.» يعنى «در پيروى از امر
خلقت نه تثاقل و سنگينى تأخيركننده پيش آمد و نه تعلّل‌كننده به وجود آمد بلكه اشياء همه از فرمان
حق پيروى كردند.»
از این ماده فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لکأ»، ج۲، ص۹۴۸.
