وقف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَقْف (بر وزن فلس؛ به فتح واو و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای حبس شدن و حبس کردن، متوقف شدن و متوقّف کردن است.
وقف به معنای حبس شدن و حبس کردن، متوقف شدن و متوقّف کردن است.
وقف شرعی از آن است که اصل چیزی را حبس و نفع آن را آزاد می‌گذارند «حبس العین و تسبیل المنفعة».
(وَ قِفُوهُمْ اِنَّهُمْ مَسْؤُلُونَ) «آنها را باز دارید و متوقّف کنید که از اعمالشان مسئولند.»
(وَ لَوْ تَری اِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ) «ای کاش می‌دیدی آن وقت که ظالمان نزد پروردگارشان باز داشته شده‌اند.»
وقف چون با
حرف علی متعدی شود به معنای اطّلاع دادن باشد «وَقَفَ فلانا علی الشّی‌ء: اطّلعه علیه».
(وَ لَوْ تَری اِذْ وُقِفُوا عَلَی النَّارِ فَقالُوا یا لَیْتَنا نُرَدُّ) «ای کاش ببینی آنگاه که بر
آتش مشرف شدند و مطّلع گشتند و گفتند ای کاش به
دنیا برگردانده می‌شدیم.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وقف»، ج۷، ص۲۳۶.
