تَلفَحُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلفَحُ:(تَلْفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ) «تَلفَحُ» از مادّه
لَفْح (به فتح لام و سکون فاء) به معنای
سوزاندن است.
آیه مورد بحث بخشى از عذاب‌هاى دردناک بدكاران در روز رستاخيز است.
شعله هاى گرم و سوزان
آتش، همچون
شمشیر به صورت‌هاى آن‌ها نواخته مى‌شود
(تَلْفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ).
«تلفح» از ماده «لفح» (بر وزن فتح) در اصل به معنى ضربه شمشير است و از آن‌جا كه شعله‌هاى آتش، يا
نور شديد
آفتاب، و باد سموم، همچون شمشير بر صورت
انسان نواخته مى‌شود بطور
کنایه در اين معنى بكار می‌رود.
به موردی از کاربرد «تَلفَحُ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(تَلْفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ وَ هُمْ فيها كالِحونَ) «شعله‌هاى سوزان آتش همچون شمشير به صورت‌هايشان نواخته مى‌شود؛ و در دوزخ چهره‌اى زشت و عبوس دارند.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
(تَلْفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ وَ هُمْ فيها كالِحونَ) در
مجمع البیان گفته كلمه لفح و همچنين
نفح به يک معنا است، با اين تفاوت كه لفح تاثير بيشتر و كاری‌تر دارد، كه عبارت است از مسموميت جلدى كه پوست صورت را خراب مى‌كند، ولى نفح به معناى باد شديدى است كه پوست صورت را اذيت كند.
و كلمه كالح از كلوح است كه به معناى جمع شدن و خشكيدن لب‌ها است، به طورى كه ديگر نتواند دندان‌ها را بپوشاند.
و معناى آيه اين است كه لهيب و هرم آتش آن چنان به صورت‌هايشان مى‌خورد كه لب‌هايشان را مى‌خشكاند، به طورى كه دندان‌هايشان نمايان مى‌شود، مانند: سر گوسفندى كه روى آتش گرفته باشند.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تلفح»، ج۴، ص ۱۸۷.
