ترور شخصیت انبیا (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ترور،
عمل تهدیدآمیز و ناگهانی از پیش برنامه ریزی شده که به
قصد کشتن فرد یا افرادی معمولا سرشناس یا برای ایجاد
رعب و
وحشت در دیگران صورت می‌گیرد.
ترور شخصیت انبیای الهی از سوی مخالفان و
دشمنان، با نسبت دادن جادوگری و
جنون به آنها است:
کذلک ما اتی الذین من قبلهم من رسول الا قالوا ساحر او مجنون.
این گونه است که هیچ پیامبری قبل از اینها بسوی قومی فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: «او
ساحر است یا
دیوانه!»
در
آیه ۳۹
همین
سوره خواندیم که
فرعون در برابر
دعوت موسی علیه‌السّلام به سوی خداوند یکتا و ترک
ظلم و بیدادگری، موسی را متهم ساخت که او ساحر یا مجنون است، این نسبت که از سوی
مشرکان به
پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نیز داده می‌شد برای
مؤمنان اندک نخستین، بسیار گران بود، و
روح پاک پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم را آزرده می‌ساخت.
آیات مورد بحث برای دلداری پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
مؤمنان می‌گوید: تنها تو نیستی که هدف این تیرهای زهرآگین
تهمت قرار گرفته‌ای اینگونه است که هیچ پیامبری قبل از اینها به سوی قومی فرستاده نشده مگر اینکه گفتند: او ساحر یا دیوانه است (کذلک ما اتی الذین من قبلهم من رسول الا قالوا ساحر او مجنون). آنها را ساحر می‌خواندند زیرا در برابر معجزات چشمگیرشان پاسخی منطقی نداشتند، و مجنون خطاب می‌کردند چرا که همرنگ محیط نبودند و در برابر امتیازات مادی سر
تسلیم فرود نمی‌آوردند. بنابراین نگران نباش و غم و اندوه به خود
راه مده، و بر
استقامت و پایداری و
صبر و شکیبایی خود بیفزا که این گونه گفته‌ها و نسبت‌های بی اساس همیشه در برابر مردان
حق بوده است.
این
آیات خاتمه سوره است، و در آن به همان مطالبی که سوره با آن آغاز شده بود برگشت شده، که همان انکار
معاد مشرکین و معارضه با مقام
رسالت با سخنانی مختلف بود، و سپس ایشان را به روز موعود
تهدید می‌کرد.
کذلک ما اتی الذین من قبلهم من رسول الا قالوا ساحر او مجنون، یعنی: مطلب از این قرار است که قبل از این
قوم هم هیچ رسولی به سوی مردم نیامد، مگر آنکه یا گفتند ساحر است، و یا گفتند مجنون است. و بنابراین، کلمه کذلک، نظیر خلاصه گیری از مطالب قبل است که گفتیم معاد را انکار می‌کردند، و با رسالت رسولان با سخنانی مختلف مقابله می‌نمودند.
و جمله ما اتی الذین من قبلهم، بیان است برای کلمه کذلک. ا تواصوا به بل هم قوم طاغون، کلمه تواصی، به معنای این است که مردمی یکدیگر را به امری سفارش کنند. و ضمیر به، به قول بر می‌گردد و
استفهام تعجبی است و معنای آیه چنین است که: آیا این امت‌ها به یکدیگر
سفارش کرده بودند، و هر امتی که قبلا بوده به
امت بعدی خود یاد داده و سفارش کرده که او هم همین حرفها را بزند؟ نه، ولیکن همه این اقوام طاغی بودند، و این حرفها زائیده طغیان است.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۷، ص۵۳۱، برگرفته از مقاله «ترور شخصیت انبیاء».
