بَعْل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَعْل (به فتح باء و سکون عین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای
شوهر است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی‌های نیکوی بانوان از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
بَعْل به معنای شوهر آمده است.
جمع
بعل،
بُعُولَة است.
از این رو گفته می‌شود:
تبعّل: شوهرداری و رفتار نیکو با شوهر.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید که
تکبر و
بخل و ترسویی در
زن حسن است:
«فإذا كانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِها، وَ إِذا كانَتْ بِخيلَةً حَفِظَتْ ما لَها وَ مالَ بَعْلِها، وَ إِذا كانَتْ جَبانَةً فَرِقَتْ مِنْ كُلِّ شِيْء يَعْرِضُ لَها.» «که چون متکّبر شود خود را در اختیار دیگران نمی‌گذارد و چون بخیل شود مال خود و مال شوهرش را حفظ کند و چون ترسو باشد از هر چیزی که بیش می‌آید می‌ترسد.»
همچنین امام (علیه‌السلام) در بیانی دیگر فرموده‌اند:
«وَ جِهادُ الْمَرْأَةِ حُسْنُ التَّبَعُّلِ.» «جهاد زن، شوهر دارى شايسته است.»
این واژه دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَعل»، ص۱۴۶.
