بَدْو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَدْو (به فتح باء و سکون دال) از
واژگان قرآن کریم به معنای بادیه و صحرا است.
مشتقات
بَدْو که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
الْبَدْوِ (به فتح باء و سکون دال) به معنای بیابان؛
بادُونَ (ضم دال) به معنای بادیه نشین و میان صحرانشینان است.
بَدْو به معنای بادیه و صحرا است.
به مواردی از
بَدْو که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ جاءَ بِکُمْ مِنَ الْبَدْوِ) (و شما را نيز از آن بيابان به اين جا آورد.)
(وَ اِنْ یَاْتِ الْاَحْزابُ یَوَدُّوا لَوْ اَنَّهُمْ بادُونَ فِی الْاَعْرابِ) «و اگر احزاب بیاید دوست دارند که ای کاش بادیه نشین و میان صحرانشینان بودند.»
در
مجمع فرموده: بادی کسی است که در بادیه ساکن باشد. حدیث
«مَنْ بَدَا جَفَا» از آن است یعنی هر که بادیه‌نشین باشد اهل جفا می‌شود.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بَدْو»، ج۱، ص۱۷۲.
