بارِد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بارِد (بر وزن فاعل) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای شی‌ء
خنک و
سرد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه، در مورد زمان آغاز حرکت به سوی جبهه
جنگ، توصیف
مؤمنین، و... استفاده نموده است.
بارِد (بر وزن فاعل) به معنای شی‌ء خنک و سرد آمده است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
کلمه «بارد» گاهی مراد از آن
گوارائی است.
چنان‌که درباره مؤمنان فرموده:
«وَ أَوْجَفوا عَلَى الْـمَحَجَّةِ، فَظَفِروا بَالْعُقْبَى الْدّائِمَةِ، وَ الْكَرامَةِ الْبارِدَةِ.» «
راه حق را به سرعت رفتند تا به
آخرت دائم و کرامت گوارا رسیدند.»
به اول روز و آخر آن که هوا خنک است «بردین» گویند چنان‌که آن حضرت به
معقل بن قیس ریاحی آنگاه که او را با سه هزار نفر به طرف
معاویه فرستاد می‌نویسد:
«وَ لا تُقاتِلَنَّ إِلاّ مَنْ قاتَلَكَ، وَ سِرِ الْبَرْدَيْنِ، غَوِّرْ بِالنّاسِ، وَ رَفِّهْ في السَّيْرِ.» «جنگ نکن مگر با آن‌که با تو بجنگد، در اول و آخر روز حرکت کن و در وقت غائره و
حرارت روز آن‌ها را استراحت بده و در حرکت رفاه به وجود آور، خودت و مرکبت و دیگران را ناراحت مکن.»
این واژه در
خطبه ۲۲۰ دو بار آمده است
منظور از «برد العیش» در
خطبه ۷۱ نیز همان است.
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بارد»، ص۱۲۷.
