ایام الحج
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تعبیر «ایام الحج» یا
روزهای حج، در متون و منابع دینی و تاریخی، به معنای
روزهایی است که
مناسک حج در آنها ادا میشود.
برخی تعابیر قرآنی و حدیثی که با ایام حج تقارن مفهومی یا انطباق دارند، عبارتند از: «اشهر الحج»
(ماههای حج)، «اشهر معلومات»،
«ایام معلومات»،
و «ایام معدودات».
مفهوم اجمالی ایام حج مشخص است؛ اما در متون دینی و منابع فقهی، معنای دقیق و یکسانی برای ایام حج یاد نشده و مصادیق گوناگون برای آن بیان شده است که مهمترین آنها عبارتند از: هشتم تا سیزدهم
ذی حجه،
ظهر روز هفتم تا ظهر
روز سیزدهم ذی حجه برای کسی که کوچ اول را انجام نداده
و ظهر
روز هفتم تا ظهر
روز دوازدهم ذی حجه برای کسی که کوچ اول را انجام داده است.
از
روز عرفه (نهم ذی حجه) تا سیزدهم ذی حجه،
دهه اول ذی حجه،
نیمه اول ذی حجه،
همه ماه ذی حجه،
ماههای حج یعنی
شوال و
ذی قعده و ذی حجه.
در این میان، ایام حج بیشتر به
روزهای هفتم تا سیزدهم ذی حجه اطلاق میشود.
در دوران جاهلی،
اعراب در ایام حج
عمره به جا نمیآوردند و گزاردن عمره را در این ایام نادرست میپنداشتند.
پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآلهوسلّم این رسم جاهلی را از میان برد و گزاردن عمره را در ایام حج جایز دانست.
برخی مفسران در
تفسیر جمله {لیس علیکم جناح ان تبتغوا فضلا من ربکم}
گفتهاند که
تجارت در ایام حج نزد
عرب جاهلی ممنوع بود و
خداوند با نزول این
آیه، آن را در
اسلام مباح اعلام فرمود.
در تفسیر آیه ۳۲
اعراف که تحریم زینتها و طیبات را نکوهش کرده است: {قل من حرم زینة الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق} گزارش شده که عدهای از اعراب جاهلی خوردن
گوشت و
روغن را در ایام حج حرام میدانستند؛ ولی با نزول آیه، این حرمت از میان برداشته شد.
در آغاز اسلام، ایام حج زمان اجتماع گروهها و قبائل عرب در
مکه بوده است. از این رو، در این ایام، اعرابی که به مکه آمده بودند، درباره پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلّم و
رسالت ایشان به تفحص و پرسش میپرداختند.
همچنین ایام حج بهترین فرصت ممکن برای
تبلیغ و نشر دعوت پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلّم به اسلام بود.
دو پیمان مهم در آغاز اسلام یعنی پیمان اول عقبه که میان پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلّم و ۱۲ تن از اهل
یثرب بسته شد (بیعت عقبه اول) و پیمان دوم عقبه که میان پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلّم و ۷۰ تن از مردم یثرب انعقاد یافت (بیعت عقبه دوم) در ایام حج رخ داد.
از سوی دیگر، ایام حج برای
شیعیان بهترین فرصت دیدار با امامان: بود؛ زیرا حاکمان
معمولا در دیگر اوقات مانع ارتباط و دیدار شیعیان با امامانشان میشدند.
بر پایه برخی تفاسیر، مقصود از «یوم الحج الاکبر» در آیه ۳
توبه ایام حج است؛ همچنان که گاه بر ایام نبرد
جمل یا
صفین، «یوم الجمل» یا «یوم الصفین» اطلاق شده است.
به موجب احادیث، برترین
روز از ایام حج،
روز عرفه است.
مفسران مقصود از تعبیر «اجل مسمی» را در آیه ۳۳
حج {لکم فیها منافع الی اجل مسمی ثم محلها الی البیت العتیق} پایان ایام حج دانستهاند.
برخی دیگر مقصود از {و لیوفوا نذورهم} در آیه ۲۹ حج
را همه
اعمال خیر نذری از جمله قربانی در ایام حج دانستهاند.
در منابع فقهی، پارهای از احکام درباره ایام حج یاد شده است، از جمله:
۱. فقیهان امامی به پشتوانه
احادیث بر آنند که
مستحب است مردم مکه و کسانی که
حج تمتع را به پایان رساندهاند، در ایام حج، خود را شبیه احرام گزاران سازند و به جای لباسهای
معمولی لباس احرام بپوشند. همچنین
مستحب است
حاکم مسلمانان آنان را به این کار تشویق کند.
۲. فقیهان امامی بر پایه احادیث
انجام دادن ۳۶۰
طواف را در ایام حج
مستحب شمرده و در صورت ممکن نبودن این کار، بر استحباب طواف هر چه بیشتر در این ایام تاکید کردهاند.
۳. بر پایه فقه امامی و
اهل سنت، هر گاه فرد غیر مستطیع در ایام حج در یکی از میقاتهای حج حضور یابد، در صورت تحقق دیگر شرایط وجوب، حج بر او واجب میشود.
۴. بر پایه احادیث
اگر شخصی در ماههای حج، عمره مفرده انجام دهد و تا آغاز ایام حج (هشتم ذی حجه) در مکه بماند، میتواند آن را عمره تمتع به شمار آورد و به ادامه مناسک حج بپردازد.
۵. گزاردن عمره مفرده در ایام حج برای کسی که حج واجب خود را به جا نیاورده، جایز نیست.
برخی فقیهان و مفسران به پشتوانه اختصاص ایام حج به گزاردن مناسک حج، گزاردن عمره در ایام حج را مکروه شمردهاند.
۶. فقیهان امامی
و اهل سنت
به پشتوانه آیه۱۹۶
بقره {فمن لم یجد فصیام ثلاثة ایام فی الحج و سبعة اذا رجعتم تلک عشـرة کاملة} و احادیث
گفتهاند که بدل
قربانی واجب حج تمتع، سه
روز روزه گرفتن در ایام حج و هفت
روز روزه گرفتن در پی بازگشت از
سفر حج تمتع است.
۷. فقیهان
مالکی بر این باورند که در ایام حج،
خانه کعبه نباید با ماده خوشبوی خلوق آغشته گردد (خلوق کعبه) تا موجب معطر شدن
احرام گزاران نشود. به باور مالک، عطر فروشان نیز باید در ایام حج میان
صفا و مروه دور از محل عبور احرام گزاران باشند.
۸. بر پایه برخی حدیثهای اهل سنت،
حمل کردن
سلاح در ایام حج ممنوع است؛ هر چند امامان
مذاهب اهل سنت آن را جایز شمردهاند.
احکام القرآن:
الجصاص (م. ۳۷۰ق.) ، به کوشش عبدالسلام،
بیروت ، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق؛
استفتائات حج (هزار مسئله):
لطف الله صافی گلپایگانی،
قم،
حضرت معصومه علیهاالسلام، ۱۴۲۲ق؛
اضواء البیان:
محمد امین الشنقیطی (م. ۱۳۹۳ق.) ، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق؛
الاقناع:
الشربینی (م. ۹۷۷ق.) ، بیروت، دار
المعرفه؛
الامثل:
مکارم الشیرازی، قم، مدرسه امام علی بن ابی طالب علیه السلام، ۱۴۲۱ق؛
الانتصار:
السید المرتضی (م. ۴۳۶ق.) ، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۵ق؛
البحر المحیط:
ابوحیان الاندلسی (م. ۷۵۴ق.) ، به کوشش عادل احمد و دیگران، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۲ق؛
بدایة المجتهد:
ابن رشد القرطبی (م. ۵۹۵ق.) ، به کوشش العطار، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق؛
بدائع الصنائع:
علاء الدین الکاسانی (م. ۵۸۷ق.) ، پاکستان، المکتبة الحبیبیه، ۱۴۰۹ق؛
تاویل الدعائم:
النعمان المغربی (م. ۳۶۳ق.)، به کوشش اعظمی، قاهره، دار
المعارف؛
تحریر الاحکام الشرعیه:
العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق علیه السلام، ۱۴۲۰ق؛
تذکرة الفقهاء: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، قم، آل البیت علیهم السلام، ۱۴۱۴ق؛
التسهیل لعلوم التنزیل:
ابن جزی الغرناطی (م. ۷۴۱ق.) ،
لبنان، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۳ق؛
تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم):
ابن کثیر (م. ۷۷۴ق.) ، به کوشش مرعشلی، بیروت، دار
المعرفه، ۱۴۰۹ق؛
التفسیر الکبیر:
الفخر الرازی (م. ۶۰۶ق.) ، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۱۳ق؛
تفسیر بغوی (معالم التنزیل):
البغوی (م. ۵۱۰ق.) ، به کوشش خالد عبدالرحمن، بیروت، دار
المعرفه؛
تفسیر ثعلبی (الکشف و البیان):
الثعلبی (م. ۴۲۷ق.) ، به کوشش ابن عاشور، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۲۲ق؛
تفسیر سمعانی (تفسیر القرآن):
منصور السمعانی (م. ۴۸۹ق.) ، به کوشش غنیم و یاسر، ریاض، دار الوطن، ۱۴۱۸ق؛
تفسیر صنعانی (تفسیر عبدالرزاق):
عبدالرزاق الصنعانی (م. ۲۱۱ق.) ، به کوشش مصطفی مسلم، ریاض، مکتبة الرشد، ۱۴۱۰ق؛
تفسیر قرطبی (الجامع لاحکام القرآن):
القرطبی (م. ۶۷۱ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق؛
تفسیر واحدی (الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز):
الواحدی (م. ۴۶۸ق.) ، به کوشش داودی، بیروت، دار القلم، ۱۴۱۵ق؛
تهذیب الاحکام:
الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش؛
جامع البیان:
الطبری (م. ۳۱۰ق.) ، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق؛
جامع المدارک:
سید احمد الخوانساری (م. ۱۴۰۵ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۴۰۵ق؛
جواهر الکلام:
النجفی (م. ۱۲۶۶ق.) ، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛
حاشیة الدسوقی:
الدسوقی (م. ۱۲۳۰ق.) ، احیاء الکتب العربیه؛
الحدائق الناضره:
یوسف البحرانی (م. ۱۱۸۶ق.) ، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش؛
حواشی الشروانی و العبادی:
الشروانی (م. ۱۳۰۱ق.) و العبادی (م. ۹۹۴ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛
حول مسائل الحج: السید الگلپایگانی (م. ۱۴۱۴ق.) ، قم، دار القرآن الکریم، ۱۴۱۳ق؛
ذخیرة المعاد:
محمد باقر السبزواری (م. ۱۰۹۰ق.) ، آل البیت علیهم السلام؛
روض الانف:
السهیلی (م. ۵۸۱ق.) ، لبنان، دار الفکر، ۱۴۰۹ق؛
زاد المسیر:
ابن جوزی (م. ۵۹۷ق.) ، به کوشش محمد عبدالرحمن، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷ق؛
زبدة البیان:
المقدس الاردبیلی (م. ۹۹۳ق.) ، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه؛
السرائر:
ابن ادریس (م. ۵۹۸ق.) ، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ق؛
السنن الکبری:
البیهقی (م. ۴۵۸ق.) ، بیروت، دار الفکر؛
السیرة الحلبیه:
الحلبی (م. ۱۰۴۴ق.) ، بیروت، دار
المعرفه، ۱۴۰۰ق؛
شرح اصول کافی:
محمد صالح مازندرانی (م. ۱۰۸۱ق.) ، قم، دار الحدیث، ۱۴۲۹ق؛
العروة الوثقی:
سید محمد کاظم یزدی (م. ۱۳۳۷ق.) ، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۲۰ق؛
علل الشرایع:
الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، به کوشش بحر العلوم، نجف، المکتبة الحیدریه، ۱۳۸۵ق؛
عمدة القاری:
العینی (م. ۸۵۵ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی؛
عون المعبود:
العظیم آبادی (م. ۱۳۲۹ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق؛
غنیة النزوع:
ابن زهرة الحلبی (م. ۵۸۵ق.) ، به کوشش بهادری، قم، مؤسسه امام صادق علیه السلام، ۱۴۱۷ق؛
فتح الوهاب:
زکریا بن محمد الانصاری (م. ۹۳۶ق.) ، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق؛
الفقه علی المذاهب الخمسه:
المغنیه، بیروت، دار التیار الجدید- دار الجواد، ۱۴۲۱ق؛
الکافی:
الکلینی (م. ۳۲۹ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش؛
کشف اللثام:
الفاضل الهندی (م. ۱۱۳۷ق.) ، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۶ق؛
المبسوط:
السرخسی (م. ۴۸۳ق.) ، بیروت، دار
المعرفه، ۱۴۰۶ق؛
مجمع البیان:
الطبرسی (م. ۵۴۸ق.) ، به کوشش گروهی از علما، بیروت، اعلمی، ۱۴۱۵ق؛
المجموع شرح المهذب:
النووی (م. ۶۷۶ق.) ، دار الفکر؛
مختصر خلیل:
محمد بن یوسف (م. ۸۹۷ق.) ، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۶ق؛
مختلف الشیعه: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ق؛
مدارک الاحکام:
سید محمد بن علی الموسوی العاملی (م. ۱۰۰۹ق.) ، قم، آل البیت علیه السلام، ۱۴۱۰ق؛
المدونة الکبری:
مالک بن انس (م. ۱۷۹ق.) ، مصر، مطبعة السعاده؛
مرآة العقول:
المجلسی (م. ۱۱۱۰ق.) ، به کوشش رسولی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۳ش؛
المعتبر: المحقق الحلی (م. ۶۷۶ق.) ، مؤسسه سید الشهداء، ۱۳۶۳ش؛
معتمد العروة الوثقی: محاضرات
الخوئی (م. ۱۴۱۳ق.) ، الخلخالی، قم، مدرسة دار العلم، ۱۴۰۴ق؛
المعتمد فی شرح المناسک: محاضرات الخوئی (م. ۱۴۱۳ق.) ، الخلخالی، قم، مدرسة دار العلم، ۱۴۱۰ق؛
مغنی المحتاج: محمد الشربینی (م. ۹۷۷ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق؛
المفصل:
جواد علی، دار الساقی، ۱۴۲۲ق؛
المقنعه:
المفید (م. ۴۱۳ق.) ، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق؛
من لا یحضره الفقیه:
الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی،
۱۴۰۴ق؛
مناسک حج و احکام عمره:
جعفر سبحانی تبریزی، قم، مؤسسه امام صادق علیه السلام، ۱۴۲۸ق؛
منتهی المطلب: العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، چاپ سنگی؛
الموطا:
مالک بن انس (م. ۱۷۹ق.) ، به کوشش محمد فؤاد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۶ق؛
الهدایه: الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، قم، مؤسسة الامام الهادی علیه السلام، ۱۴۱۸ق.
حوزه نمایندگی ولی فقه در امور حج و زیارت، برگرفته از مقاله «ایام الحج».