انس - به ضم الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُنْس (به ضم الف و سکون نون) از مفردات
نهج البلاغه به معنای
الفت می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی به همین معنی بکار رفته است.
أُنْس به معنای الفت، آمده است.
این لفظ به صورت
مصدر در نهج البلاغه نیامده و همه به
صیغه تفضیل و فعل و
اسم فاعل به کار رفته است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به
خدای تعالی عرضه داشته است: «اللهم انکّ آنس الآنسین لاولیائک ... ان اوحشتهم الغربة آنسهم ذکرک؛
خدایا تو انیس‌ترین انیسان هستی برای دوستانت، اگر غربت آن‌ها را به وحشت اندازد، یاد تو با آن‌ها الفت و انس می‌گیرد.»
همچنین در بیانی دیگر درباره
اموات فرموده است: «جیران لا یتاّنسون و احبّاء لا
یتزاورون بلیت بینهم عرا التعارف؛
یعنی همسایگانند ولی با هم انس نمی‌گیرند، دوستانند ولی یکدیگر را زیارت نمی‌کنند دستگیره‌های آشنایی میانشان کهنه شده است.»
«تانّس» از
باب تفعّل به معنای انس گرفتن است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انس»، ص۸۶.
