أُنْس (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُنْس (به ضم همزه و سکون نون) از
واژگان قرآن کریم به معنای الفت است.
مشتقات
أُنْس که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
تَسْتَاْنِسُوا (به فتح تاء و سکون سین) به معنای طلب الفت؛
آنَسَ (به فتح نون و سین) به معنای مشاهده کرد؛
مُسْتَاْنِسِینَ (به ضم میم و سکون سین) به معنای الفت گیرندگان است.
أُنْس به معنای الفت است.
به مواردی از
أُنْس که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لا تَدْخُلُوا بُیُوتاً... حَتَّی تَسْتَاْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا عَلی اَهْلِها) «به خانه‌ی دیگران داخل نشوید تا طلب الفت بکنید.»
آنَس را دانستن و دیدن و احساس کردن گفته‌اند.
مثل:
(آنَسَ مِنْ جانِبِ الطُّورِ ناراً) «از جانب کوه آتشی مشاهده کرد.»
(فَاِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً) «اگر از آنها رشدی احساس کردید.»
راغب گوید: اگر دانستید که با رشد انس دارند.
(فَاِذا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَ لا مُسْتَاْنِسِینَ لِحَدِیثٍ) «چون غذا خوردید پراکنده شوید و به گفتگویی سرگرم نشوید و در الفت و آشنایی در خانه‌ی پیغمبر باز نکنید.»
ناگفته نماند: معنای اوّلی در تمام موارد بالا به نوعی ملحوظ و مراد است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «انس»، ج۱، ص۱۳۱-۱۳۲.
