• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استعمال افهامی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



استعمال افهامی استعمال لفظ به قصد خبر دادن از امر موجود می باشد.



استعمال افهامی، مقابل استعمال ایجادی است و به معنای استعمال لفظ به صورت اعلام و خبر دادن از معنای امری که در ذهن یا در خارج ( نفس الامر ) موجود است به قصد فهماندن آن به مخاطب می‌باشد؛ یعنی متکلم با این استعمال قصد دارد معنا و مفهومی را که قبلا موجود بوده به مخاطب بفهماند تا وی آن را تصور یا تصدیق نماید، مانند این که شخصی پس از حفظ قرآن کریم ، به دوستش که از این موضوع اطلاعی ندارد بگوید: من قرآن را حفظ کردم.


بنابراین، استعمال افهامی، به تصوری و تصدیقی تقسیم می‌شود.


۱. بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۲۴.    



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۲، برگرفته از مقاله «استعمال افهامی».    


رده‌های این صفحه : استعمال الفاظ




جعبه ابزار