احد - نام خدا (مفردات‌قرآن)

أَحَد (به فتح الف و حاء) از واژگان قرآن کریم و به معنای یکتا و بی‌همتا است و در این استعمال فقط به ذات باری تعالی اطلاق می‌شود.

أَحَد در اصل (وحد) با واو است و داراى دو استعمال مي‌باشد يكى آن كه اسم استعمال مي‌شود در اين صورت به معنى يكى و يك نفر است‌.

استعمال دوّم آنست که وصف باشد به معنی یکتا و بی‌همتا و در این استعمال فقط به ذات باری تعالی اطلاق می‌شود. چنان‌که در مفردات و قاموس تصریح شده است.

(قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ) (بگو: او خداوند، يكتا و يگانه است)

۱.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۶۷.
۲.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۵.
۳.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۱۲.
۴.	↑ فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۲۷۳.
۵.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۶۷.
۶.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۶.
۷.	↑ اخلاص/سوره۱۱۲، آیه۱.
۸.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۶۰۴.
۹.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۶۷۰.
۱۰.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۳۸۷.
۱۱.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۳۶۶.
۱۲.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۸۵.