این کلمه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» یافته شده است. آن‌جا که حضرت امیر (علیه‌السلام) درباره خدا فرموده: «تعالی عما ینحله المحدّدون من صفات الاقدار و نهایات الاقطار و تاثّل المساکن و تمکّن الاماکن...؛
یعنی: برتر است خدا، از آنچه محدود کنندگان به او نسبت می‌دهند از صفات اندازه‌ها و نهایت‌های اطراف و آبادی مسکن‌ها و استقرار در مکان‌ها.» ابن ابی الحدید گوید: گویا اصل آن بناء کردن مسکن با درخت گز است.
