إِصْبَع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إصْبَع (به کسر همزه و سکون صاد و فتح باء) و
صَبَع (به فتح صاد و باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای انگشت است.
جمع آن
اَصابِع (به فتح همزه و کسر باء) است.
سه مورد از آن در
نهج البلاغه آمده است.
إصْبَع یا
صَبَع به معنای انگشت است.
جمع آن
اَصابِع آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است:
«أَما إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ إِلاّ أَرْبَعُ أَصابِعَ.» (بدانيد بين
حق و
باطل بيش از چهار انگشت فاصله نيست.)
از آن حضرت از معنى اين سخن سؤال شد، حضرت چهار انگشت خويش را ميان چشم و گوش خويش گذاشت و فرمود:
«الْباطِلُ أَنْ تَقولَ سَمِعْتُ وَ الْحَقُّ أَنْ تَقولَ رَأَيْتُ.» (باطل آن است كه بگويى شنيدم! و حق آن است كه بگويى ديدم.)
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صبع»، ج۲، ص۶۲۸.
