إِصْبَع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِصْبَع (به کسر همزه، سکون صاد و فتح باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای انگشت است.
إصْبَع به معنای انگشت و جمع آن اصابع است.
در
اقرب الموارد می‌گوید: این کلمه مؤنث است. گاهی نیز مذکر آمده است.
گاهی هم به معنی اثر می‌آید.
«
فُلَانٌ مِنَ اللَّهِ اِصْبَعٌ حَسَنَةٌ»فلان اثر نعمت خوب خداست.
به مواردی از
إصْبَع که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(یَجْعَلُونَ اَصابِعَهُمْ فِی آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ) (..آن‌ها از ترس مرگ، انگشتانشان را در گوش‌هاى خود مى‌گذارند..)
(جَعَلُوا اَصابِعَهُمْ فِی آذانِهِمْ) (انگشتان خويش را در گوش‌هايشان قرار داده...)
اصابع فقط دو بار در قرآن آمده و مفرد آن در
کلام اللّه مجید به کار نرفته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اصبع»، ج۴، ص۱۰۷.
