أَوَیٰ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوَیٰ (به فتح الف و واو) از واژگان بکار رفته در
قرآن کریم به معنای نازل شدن و منضم شدن است.
مَأوی اسم مکان از اوی است یعنی جایگاهی که در آن مسکن می‌گیرند.
أَوَیٰ به معنای نازل شدن و منضم شدن است. در
قاموس آمده «اَوَیْتُ منزلی و الیه: نزلته»
در
مفردات گفته: «اَوَی الی کذا- انضمّ الیه»
(اِذْ اَوَی الْفِتْیَةُ اِلَی الْکَهْفِ) یعنی «چون جوان‌ها در غار نازل شدند و مسکن گرفتند»،
(سَآوِی اِلی جَبَلٍ) یعنی «زود بکوهی منزل می‌کنم».
آوی از باب افعال مسکن دادن و نازل کردن است
(آوی اِلَیْهِ اَخاهُ) «برادرش را به خود منضمّ کرد و نزد خویش نازل کرد»،
(وَ تُؤْوِی اِلَیْکَ مَنْ تَشاءُ) «هر که را از آنها خواستی نزد خود جای می‌دهی».
نا گفته نماند: هر جا که این کلمه با الی بکار رود بهتر است، انضمام معنی شود و اگر معنی حقیقی آن نزول باشد لازم است بگوئیم: در تعدّی به الی، معنی انضمام به آن اشراب شده است، در
قرآن مجید تمام صیغ ثلاثی آن با الی متعدّی است. و بعضی از صیغ ابواب دیگر.
مَاوی اسم مکان است از اوی یعنی جایگاهی که در آن مسکن می‌گیرند.
(عِنْدَها جَنَّةُ الْمَاْوی) یعنی «نزد آن است بهشتی که جایگاه است
راغب احتمال داده که مراد از ماوی در اینجا خلود باشد».
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اوی»، ج۱، ص۱۴۵.
