أَمَد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَد: (اَمْ یَجْعَلُ لَهُ رَبِّی اَمَداً) «اَمَد» (بر وزن صمد) به معنای زمان است؛ با این تفاوت که به گفته
«راغب» در «
مفردات»
، «زمان» شامل ابتدا و انتها هر دو می‌شود، ولی
«اَمَد» تنها به انتهای زمان چیزی می‌گویند.
و نیز گفته‌اند:
«اَمَد» و
«ابد» از نظر معنا به هم نزدیکند، با این تفاوت که
«ابد» مدت نامحدود را شامل می‌شود، در حالی که
«امد» مدت محدودی را، هر چند طولانی باشد.
(قُلْ إِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ مَّا تُوعَدُونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبِّي أَمَدًا) (بگو: «من نمى‌دانم آنچه به شما
وعده داده شده نزديك است يا پروردگارم زمانى براى آن قرار مى‌دهد؟! )
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه امد به معناى غايت است، و
آیه شريفه به منزله پيش‌گيرى از يك توهمى است كه حال
مشرکین اقتضاى آن را دارد، گويا وقتى تهديد را شنيده‌اند پرسيده‌اند: اين تهديد چه روزى به وقوع مى‌پيوندد؟ در پاسخ به ايشان فرموده: بگو من نمى‌دانم نزديك است يا دور ...
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَمَد»، ص۷۱.
