أَفْنان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَفْنان: (ذَواتآ اَفْنَانٍ)«اَفْنان» جمع
«فَنَن» (بر وزن قلم) در اصل به معنای شاخه‌های تازه و پر برگ است؛
و گاه به معنای
«نوع» نیز به کار می‌رود. در آیه مورد بحث، در هر یک از این دو معنا ممکن است استعمال شده باشد. در صورت اول: اشاره به شاخه‌های با طراوت درختان بهشتی است. بر عکس درختان دنیا که دارای شاخه‌های پیر و جوان و خشکیده هستند. و در صورت دوم: اشاره به تنوع نعمت‌های بهشت و انواع مواهب آن است؛ بنابراین استعمال در هر دو معنا نیز بی مانع است.
این احتمال نیز وجود دارد که درختان بهشتی به گونه‌ای هستند که در یک درخت، شاخه‌های مختلفی است و بر هر شاخه نوعی از میوه‌ها.
(ذَوَاتَا أَفْنَانٍ) (آن دو باغ بهشتى داراى انواع نعمت‌ها و درختان پرطراوت است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در خصوص كلمه افنان دو احتمال هست يكى اينكه جمع فن باشد كه معناى نوع را مى‌دهد، و معناى جمله اين است كه: آن دو
بهشت داراى انواعى از ميوه‌ها و ساير لذاتند. و يكى ديگر اينكه جمع
فنن يعنى شاخه تر و نرم باشد، كه در اين صورت معناى جمله اين مى‌شود كه: آن دو بهشت داراى درختانى نرم هستند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَفْنان»، ص۵۸.
